کافه سینما- امیر قادری: خب، رسیدیم به دولت جدید. و امیدوارم که: به سیاست‌های فرهنگی جدید. جناب دکتر حسن روحانی رییس جمهور منتخب مردم ایران، داریم در همین حوزه فرهنگ صحبت می‌کنیم، این راهی که امروز به شما ختم شده، دیگر به انتهایش رسیده است. راه تزریق فرهنگ از بالا، راه تشکیل یک طبقه برتر، به هر عنوان، برای ساخت و انتقال مثلا ارزش‌های فرهنگی، به طبقات مختلف مردم. راهی که در آن یک گروه به عنوان پاسدار ارزش‌ها و گروهی دیگر در لباس روشنفکر (و هر دو البته مقدس شده و تمایز یافته)، در کار خلق محصولات فرهنگی در یک فضای ایزوله بودند. راهی که در آن کالای فکری و فرهنگی، نه در بازار آزاد، که به عنوان محصولی از طبقه برگزیده و خاص، به مردم عرضه می‌شد. جایی که تقدس ارزشی یا روشنفکرانه جای نقد را می‌گرفت. (بامزه است که در ذات خودش قرار بود تقدسی با هیچ کدام از واژه‌ها نباشد و نقد و نو به نو شدن، باقی بماند.)

چرا می‌گویم انتهای راه؟ چون دیگر مسیر جهان این نیست. دیگر نمی‌شود با حصر منابع مالی و اطلاعاتی، جلوی قوی‌تر شدن گروه‌های مختلف را به نفع طبقاتی خاصی که اسم‌شان را گذاشته‌اند ارزش‌مدار یا روشنفکر، گرفت. حالا برای آموختن یک زبان تازه، برای ارتباط یافتن با گروه‌های دیگر مردم، برای یافتن یک تریبون، برای یاد گرفتن یک فن تازه، برای دسترسی به حوزه‌های مختلف اطلاعاتی و فرهنگی، تنها اتصال به شبکه‌های عمومی و ارتباط برقرار کردن در دنیای دیجیتال کافی است. منابع بیش از همیشه در میان صاحبان استعداد، و نه خانواده‌های محدود دارای امکانات خاص، در گردش است. می‌توانیم از این خوش‌مان بیاید و یا نه. می‌توانیم تلاش کنیم همان روش ارباب و رعیتی و خان‌خانی قدیمی را دنبال کنیم. می‌توانیم وقوع‌اش را عقب بیندازیم. اما در این دنیا، طی کردن چنین مسیری به هر حال با شکست و سقوط همراه است. دیر و زود دارد و سوخت و سوز ندارد. اگر قدیم مردم در طول زمان فرهنگ‌شان را می‌ساختند و بر تحمیل‌های فرهنگی غلبه می‌کردند، حالا در لحظه همین کار را می‌کنند. می‌دانید: دیگر ترکیب جناب دکتر... و استاد ارجمند... و حاج آقا...، به خصوص در حوزه‌های فرهنگی چندان کارایی ندارد.